နဖူးခြုံထဲကသူပြိုင်ကိုယ်ပြိုင်
မနက်ပိုင်းက သူ့အမေကို မြစ်ဆိပ်သို့ လှည်းနှင့်လိုက်ပို့ပြီး အပြန်တွင် မရင်မေနှင့် တွေ့၏။ တွေ့သောနေရာကရွာနှင့်အတော်လှမ်းသော တောင်ကြားလမ်းတစ်နေရာမှာ ဖြစ်သည်။မရင်မေဆိုတာက အသက် ၂၉-၃၀ ဝန်းကျင် ကလေးနှစ်ယောက်အမေ ဖြစ်သည်။ တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှ ဆိုသည့်အတိုင်း မရင်မေတစ်ယောက် နှစ်သားမွေးတော့ နှစ်သွေးလှနေ၏။ ပင်ကိုက အချိုးအစားကျနပြီးသား ခန္ဓာကိုယ်မှာ နေ့စဉ်လှုပ်ရှားသွားလာနေရသည့်အတွက် အေရိုးဗစ်ကသူတွေထက်ပင် စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသေးတော့၏။သူမယောက်ျား ကိုဘထွန်းက သူ့ထက် အသက် ၁၅ နှစ်ခန့်ကြီး၏။ စီးပွားရေးအရှာကောင်းသော်လည်း လူရိုးလူအတစ်ယောက်သာ ဖြစ်၏။ နွားကောင်ရေ ၃၀ ကျော်သည့်အတွက် တောင် အရှေ့ဘက်ကရွာသို့ အမြဲတမ်း နွားနို့သွားပို့ရသည်။ ယခုလည်း မရင်မေ နွားနို့ပို့ပြီး ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တောင်းတစ်လုံး ခေါင်းပေါ်ရွက်ပြီး တက်လူလှည်းရှေ့ ပေ ၁၀၀ အကွာလောက်က ကျော့ကျော့ ကျော့ကျော့နှင့် သွားနေ၏။တက်လူက တံပြာနှင့် နွားဖင်ကို တို့လိုက်ရာ လှည်းက စောစောကထက် ပြေးနှုန်းသွက်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးအစုံက နိမ့်ချီမြင့်ချီ စည်းချက်ကျလျက် ရှိ၏။ တက်လူက ပို၍သွက်အောင် တံပြာနှင့် တို့လိုက်ပြန်၏။ “တောက်….ဟဲ့ …..အို”
